خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی متخلص به "حافظ"، غزلسرای بزرگ و از خداوندان شعر و ادب پارسی است. وی حدود سال ۷۲۶ هجری قمری در شیراز متولد شد. علوم و فنون را در محفل درس استادان زمان فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه‌ای رفیع یافت. خاصه در علوم فقهی و الهی تأمل بسیار کرد و قرآن را با چهارده روایت مختلف از بر داشت. "گوته" دانشمند بزرگ و شاعر و سخنور مشهور آلمانی دیوان شرقی خود را به نام او و با کسب الهام از افکار وی تدوین کرد. دیوان اشعار او شامل غزلیات، چند قصیده، چند مثنوی، قطعات و رباعیات است. وی به سال ۷۹۲ هجری قمری در شیراز درگذشت. آرامگاه او در حافظیهٔ شیراز زیارتگاه صاحبنظران و عاشقان شعر و ادب پارسی است.

ارامگاه حافظ در شهر شیراز و در منطقهٔ حافظیّه در فضایی آکنده از عطر و زیبایی گل‌های جان‌ پرور، درآمیخته با شور اشعار

خواجه، واقع شدت. امه‌اسروزه این مکان یکی از جاذبه‌های مهمّ گردشگری به شمار می‌رود و بسیاری از مشتاقان شعر و

 

اندیشه‌ةای حافظ را از اطراف جهان به این مکان می‌کشاند.در زبان اغلب مردم ایران، رفتن به حافظیّه معادل با زیارت آرامگاه

 

حافظ گردیده‌است. اصطلاح زیارت که بیشتر برای اماکن مقدّسی نظیر کعبه و بارگاه امامان به‌ کار می‌رود، به‌خوبی نشان‌گر آن

 

است که حافظ چه چهرهٔ مقدّسی نزد ایرانیان دارد. برخی از معتقدان به آیین‌های مذهبی و اسلامی، رفتن به آرامگاه او را با آداب

 

و رسوم مذهبی همراه می‌کنند.

 

 

 

 

 

هر کس که مدح نور تو را گفت، شاعر است
شعری برای آینه ها گفت، شاعر است

«دعبل» به مدح نور شما تا زبان گشود
او را ستود عشق و خدا گفت: شاعر است
 
وقتی که شهریار ادب از علی سرود
روح الامین به بانگ رسا گفت: شاعر است
 
آقا! بگو که حافظ بیدل که عشق را
هر صبح و شام، مدح و ثنا گفت شاعر است
 
یا مولوی که از بُن جان، همنوای دل
نی نامه ای به نام خدا گفت، شاعر است
 
یا محتشم که با مدد واژه های سرخ
شعری برای کرب و بلا گفت، شاعر است
 
آن کس که «خط خون» تو را در زمین کشید 
شعری شبیه داغ شما گفت، شاعر است
 .
مولا! ز وصف نور شما الکنم، ولی
امشب دلم شکست و «رضا» گفت، شاعر است؟
 
من آمدم به سمت خراسان عشق تو
روحم به «هَل منِ ...» تو «بَلی» گفت، شاعر است؟
 

من عاشقم – قسم به خدا – عاشق شما
هر کس صدای قلب مرا گفت، شاعر است
 
جان کلام، قبله ی هفتم، امام عشق!
هر کس که وصف نور تو را گفت، شاعر است